غار شکارچیان در استان کرمانشاه
 بر دامنه کوه بیستون ، بالای سر مجسمه¬ ی هرکول ، غاری وجود دارد که به « غار شکارچیان » معروف است .
داستان
کشف غار شکارچیان به سال 1949 (1328) و به سفر اکتشافی باستان شناس و
انسان شناس آمریکایی بنام کارلتن کوون به غرب زاگرس باز می گردد . وی در
زمستان آن سال به امید یافتن غار هایی با آثار آن عصر به ایران آمد . اولین
هدف وی در این سفر بازدید از غار کوچکی بود که در نزدیکی کتیبه مشهور
داریوش در بیستون فرار داشت و زبان شناسی بنام کامرون همزمان با مطالعه
کتیبه آن را دیده بود و بعدها به نام غار شکارچیان مشهور شد . کوون پس از
بازدید اولیه از غار ، چند ماه بعد بمدت دو هفته به کاوش در این غار پرداخت
که منجر به کشف هزاران ابزار سنگی مربوط به فرهنگ موستری و بقایای استخوان
حیوانات شکار شده ای چون گوزن و اسب وحشی شد . این یافته ها احتمالا بین
70 تا 40 هزار سال قدمت دارند .
کوون در بررسی مجموعه استخوان و
دندان حیوانات یافت شده در کاوش به بخشی از استخوان ساعد و یک دندان پیشین
برخورد که از نظر وی مربوط به انسان بودند . این دو نمونه استخوان و دندان
همراه با سایر یافته های غار بیستون پس از کاوش به موزه دانشگاهی دانشگاه
پنسیلوانیا در آمریکا منتقل شدند . وی در گزارش خود به اختصار به بقایای
انسانی مذکور نیز پرداخت و این دو یافته را بهمراه یک تکه از استخوان ران
که در کاوش غاری بنام تمته در نزدیکی ارومیه کشف شده بود به انسان
نئاندرتال نسبت داد . اخیرا این دو یافته مورد باز نگری قرار گرفت که نتایج
آن بوسیله اریک ترینکاوس استاد دانشگاه واشنگتن و فریدون بیگلری باستان
شناس پارینه سنگی ( بخش پژوهش های پارینه سنگی موزه ملی ایران ) منتشر شده
بتفصیل در باره این یافته ها و غار محل کشف آنها بحث شده است . در بازنگری
این بقایا روشن شد که دندان یافت شده مربوط به انسان نیست و در واقع متعلق
به گاوسانان است و کوون اشتباها آن را به انسان نسبت داده است . اما قطعه
ساعد یافت شده به مربوط به انسان است و دارای ویژگی هایی است که در استخوان
ساعد انسان های نئاندرتال قابل مشاهده است . به این ترتیب پس از گذشت نیم
قرن نتایج مطالعه دقیق کهنترین بقایای انسانی یافت شده در ایران نشان داد
که کشور ما نیز بدون تردید در حوزه گسترش این انسان ریخته ای دوران
پلیستوسن قرار داشته است . بجز غار بیستون آثار فرهنگ موستری در چند غار
دیگر در بیستون باقیمانده که در سال 1386 بوسیله بیگلری شناسایی و مطالعه
شده اند .
به عقیده ی وی این غار در دوره های مختلف از جمله دوره ی
جمع آوری غذا ، دوره ی کشاورزی ، دوره ی نئولیتیک و دوره های تاریخی دیگر
مورد استفاده قرار گرفته است . غار شکارچیان بیستون غار کوچکی است که بیش
از شش نفر نمی توانند به راحتی در آن جای گیرند . بدون تردید شکارچیان می
توانستند برای مدتی طولانی به راحتی در این غار زندگی نمایند . چنین به نظر
می رسد که این غار پیش از اینکه یک پناهگاه باشد ، یک مخفی گاه برای
شکارچیان بوده است ، چون موقعیت مکانی غار طوری است که تا به آن نزدیک
نشویم دیده نمی شود .
پروفسور کارلتون کـون معتقد است که جلگه بیستون در
گذشته ی دور پرآب تر و حاصل خیزتر بوده و به همین دلیل چراگاه وسیعی برای
حیوانات بوده است و اقوامی که در این جلگه وسیع به شکار می پرداختند از این
غار به عنوان پناهگاه استفاده کرده اند . پروفسور کارلتون کـون ضمن کاوش
در این غار تا عمق 650 سانتیمتری پایین رفت و تشخیص داد که این غار به
دوران « پلیئستوسن جدید » متعلق می باشد و در دوره ی جمع آوری غذا مورد
سکونت قرار گرفته است .
دو قطعه از سفال های مکشوفه متعلق به دوره
آشوری و بقیه از نوع سفال های هخامنشی بودند . همچنین ابزار های سنگی از
نوع تیغه های سنگی دوره پارینه سنگی جدید به عبارتی در حدود چهل هزار سال
پیش است .
برای دیدن تعدادی از عکس های غار شکاچیان به ادامه مطلب مراجعه فرمایید. |
