آب گرم لاریجان

آب گرم لاریجان در استان مازندران

به علت شرایط خاص از لحاظ زمین‌ شناسی در دامنه ‌های البرز به ویژه اطراف قله دماوند ، آبهای معدنی با خواص مختلف درمانی وجود دارد که مهمترین آنها در روستای آبگرم مجموعه ‌ای جذاب را پدید آورده است . روستای ییلاق و خوش‌ آب‌ و ‌هوای آب ‌گرم در دامنه قله دماوند قرار دارد . جاده دسترسی به آن پس از طی 70 کیلومتر در مسیر توریستی هراز که شهر آمل را به تهران متصل می ‌کند در محل گزنک توریستی هراز که شهر آمل را به تهارن متصل می ‌کند در محل گزنک بخش لاریجان از راه اصلی جدا شده و به سمت غرب در مسیر کوهستانی و آسفالته ادامه یافته و پس از عبور از روستای ییلاقی گزانه به آبگرم می ‌رسد . آب های گرم معدنی این روستا با حرارتی در حدود 62 درجه سرشار از مواد گوگردی بوده و به همین دلیل برای درمان انواع بیماری های پوستی ، درد های استخوان ، مفاصل و روماتیسم مفید می‌ باشد .
در فاصله ده کیلومتری لار چشمه‌ های آب گرم لاریجان واقع شده ‌اند . در مظهر این آب گرم حمام‌ هایی با خزینه‌ هایی کوچک احداث شده‌ اند و مردم می ‌توانند برای استفاده از آب گرم ، اتاق هم اجاره کنند .

خواص درمانی آبگرم ها :
شناخت خواص درمانی آبهای گرم و معدنی و بهره‌ گیری از آنها پیشینه‌ ای بسیار کهن دارد ، به طوری که زمان آغاز این امر به درستی روشن نیست . چنین می نماید که ساکنان مناطق پیرامون چشمه‌ های آبگرم در نتیجه آزمون های مکرر به خواص این آبها پی برده‌ اند ، اما ظاهراً نخستین پزشکی که درباره فواید و خواص برخی آبهای معدنی رساله نوشته و استفاده از آنها را برای درمان بیماری ها تجویز کرده ، انتیلوس طبیب یونانی سده 2 م بوده است .
در نوشته ‌های جغرافیایی و تاریخی قدیم به برخی چشمه‌ های مشهور آبگرم در سرزمین های اسلامی و خواص درمانی آنها اشاره شده است . ابن فقیه از برخی آبگرم های همدان مانند اروند ، لوندان ، دارفین ، دارنبهان ، آب ‌آست ، عبدالله آباد ، آب بزین و آب سامیر نام می ‌برد و از اثر درمانی آنها بر روی نقرس و باد های مزمن سخن می ‌گوید . ابودلف (سده 4ق/10م) از چشمه آب گرم زراوند نام برده و آن را التیام بخش دمل ها و زخم های بدن و شکستگی استخوان خوانده است . از این آبگرم شوره ‌ای به دست می ‌آمده که نوعی تَنکار طبیعی بوده و در ذوب و پیوند طلا و نقره و مس و برنج به کار می‌ آمده است . زکریای قزوینی (آثار البلاد ، 391) آب این چشمه را درمان‌ بخش جذام و حمدالله مستوفی آن را التیام ‌بخش دمل و قرحه خوانده است . در تاریخ قم از یک چشمه آبگرم کهن در جایگاهی به نام سَلم ‌‌وَر در روستای خورهاباد فراهان سخن رفته که آب آن برطرف کننده برخی بیماری های پوستی بوده است .

مقدسی از دو چشمه آبگرم مشهور ، یکی به نام « حَمّه »برای درمان بیماری های جرب ، دمل و برخی دردها ، و آب چشمه یونس برای درمان پیسی سودمند شمرده می‌ شده است . طوسی در عجائب المخلوقات از چند چشمه آبگرم به نام های « عین المقدسه » در اسکندریه ، « عین المَرضی » در جنوب غزنین و « عین الحمّه » بین خرقان و قزوین و اثر آن ها در درمان پیسی و جذام و اورام سخن می ‌گوید . همچنین در 3 فرسنگی جنوب شرقی دامغان چشمه‌ هایی به نام گرماب وجود داشته و درمان ‌بخش جرب و قولنج شمرده می‌ شده است همین منبع از چشمه آبگرمی در فراوز ( ظاهراً فراوه ، از آبادی های خراسان قدیم ) خبر می‌ دهد که شست‌ و شو در آن ، تب‌ نو را درمان می ‌کرده است .